Pekahia
Pekáhia, ook geschreven Pekahja of Pekachja, was de 17e koning van het tienstammenrijk Israël, in de 8e eeuw voor Chr. We lezen over hem in 2 Kon. 15:23-26.
Naam. De Hebreeuwse naam is פקחיה , Pekachja, en betekent "Jah ziet". Jah is de afkorting van de (vermoedelijke) Godsnaam Jahweh. Het Strongnummer is 06494. De eigennaam komt 3x voor in het Oude Testament. In het Engels (King James vertaling) is de naam Pekahiah.
Hij was de zoon en opvolger van Menahem.
| Geslachtslijn | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Hij besteeg de troon in 739 vóór Chr.[1] , in het 50e regeringsjaar van Azaria (Uzzia), 2 Kon. 15: 23. Hij regeerde twee jaren te Samaria.
 |
Van zijn bestuur is ons weinig bekend. Hij schijnt een lafhartig, zeer zinnelijk en afgodisch vorst geweest te zijn.
2 Kon 15:24 En hij deed dat kwaad was in de ogen des HEEREN; hij week niet af van de zonden van Jerobeam, den zoon van Nebat, die Israël zondigen deed. (SV)
Hij werd door Pekah, een der bevelhebbers van zijn leger, gedood.
2Kon 15:25 En Pekah, de zoon van Remalia, zijn officier, spande tegen hem samen en sloeg hem neer in Samaria, in de burcht van het huis van de koning, samen met Argob en met Arje, en met hem vijftig man van de nakomelingen van de Gileadieten. Zo doodde hij hem en werd koning in zijn plaats. (HSV)
Bronnen
P.J. Gouda Quint, Woordenboek des Bijbels, inzonderheid ten gebruike bij de Statenvertaling. Haarlem: De erven F. Bohn, 1866. Tekst van het lemma 'Pekahja' is op 18 nov. 2017 verwerkt.
Hebreeuws-Nederlands Lexicon; op basis van Strong-coderingen. Onderdeel van de Online Bible, een uitgave van Importantia. Het is gebaseerd op het Engelstalige Online Bible Hebrew-Englisch Lexicon van Larry Pierce.
- ↑ Volgens Bijbels ontstaansmodel; tijdbalk Masoreten (Stichting De Oude Wereld, 2009). 760 vóór Chr heeft P.J. Gouda Quint, Woordenboek des Bijbels, inzonderheid ten gebruike bij de Statenvertaling. Haarlem: De erven F. Bohn, 1866.
- ↑ De jaartallen zijn meerendeels ontleend aan Bijbels ontstaansmodel; tijdbalk Masoreten (Stichting De Oude Wereld, 2009).